Τηλεκπαίδευση μια λέξη που έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Εάν κάποιος μου έλεγε πριν ενάμιση χρόνο πως τα παιδιά μας, δε θα πηγαίνουν σχολείο λόγω πανδημίας, θα τον έλεγα τρελό!
Κοίτα να δεις που τελικά η ζωή μας τον τελευταίο χρόνο έχει ξεπεράσει και τις ταινίες φαντασίας.
Οι οθόνες έχουν μπει για τα καλά στην ζωή μας, αλλά πιο πολύ στη ζωή των παιδιών μας. Και φαντάσου πως τόσα χρόνια προσπαθούμε να τα κρατήσουμε όσο γίνεται πιο μακριά, γιατί όπως λένε και οι ειδικοί, ο αυξημένος χρόνος οθόνης συνδέεται με επιθετικότητα, παχυσαρκία, διαταραχές στη διάθεση, διάσπαση προσοχής κι απομόνωση, κι όμως, ήρθε η εποχή που όλα αυτά δυστυχώς θα πρέπει να αναιρεθούν λόγω του κορονοϊού.
Η αρχή της τηλεκπαίδευσης ήταν… ω θεέ μου μια σκέτη αποτυχία, να προσπαθείς να συνδεθείς , να πέφτει το σύστημα και φυσικά η πρόταση που έχει χαραχθεί στο μυαλό μου «Κυρία με ακούτε; Κυρία δεν σας ακούω;» και αυτό σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος. «Μαμά θέλω να μιλήσω, μα η κυρία δε με βλέπει», η κόρη μου να μου παραπονιέται σχεδόν κάθε φορά και εγώ να προσπαθώ να την καθησυχάσω πως θα μιλήσει σε λίγο.
Φαντάσου δε να εργάζεσαι από το σπίτι και να πρέπει παράλληλα να βοηθήσεις τα παιδιά με την τηλεκπαίδευση…ένα χάος.
Κατανοώ πως είναι μία λύση σε όλο αυτό που ζούμε και πως βοηθάει τα παιδιά μας να είναι σε επαφή με τους συμμαθητές τους, τη δασκάλα τους και τα μαθήματά τους. Εκεί που δεν είχαν καθόλου μάθημα στις αρχές και δεν ήξεραν τι να κάνουν όλες αυτές τις ελεύθερες ώρες και τι να κάναμε κι εμείς σαν γονείς, ήρθε η τηλεκπαίδευση, και για κάποιες ώρες, τους απασχολεί ευχάριστα, μπορώ να πω. Όμως περιμένω πως και πώς να τελειώσει.
Το σχολείο δεν είναι μόνο η διαδικασία μετάδοσης γνώσης στα παιδιά μας είναι πολύ περισσότερα, είναι το μέρος που τα παιδιά μας κοινωνικοποιούνται, μαθαίνουν μέσα από την αλληλεπίδραση καθημερινά πώς να συμπεριφέρονται στους φίλους τους και στους δασκάλους – καθηγητές. Έχουν μια καθημερινότητα…να ξυπνήσουν το πρωί, να ετοιμαστούν και να πάνε στο σχολείο, μια καθημερινότητα που εδώ και ένα χρόνο έχει χαθεί.
Πολλές φορές η κόρη μου, που πηγαίνει στο νηπιαγωγείο δε θέλει να κάθεται μπροστά στον υπολογιστή να κάνει μάθημα και με ρωτάει όλο παράπονο πότε θα φύγει ο κορονοϊός. «Μου λείπουν οι φίλες μου μαμά» μου λέει κάποιες φορές και τα μάτια της βουρκώνουν και εγώ την παίρνω αγκαλιά για να της πω πως όλα θα πάνε καλά.
Όσο χρήσιμη κι αν είναι αυτή την στιγμή η τηλεκπαίδευση δεν παύει να είναι το πιο άβολο και μη φυσικό πράγμα στον κόσμο. Δεν είναι φυσιολογικό τα παιδιά μας να κάθονται μόνα τους σε ένα σαλόνι ή δωμάτιο μπροστά από ένα υπολογιστή περιμένοντας πότε θα τους απευθύνει το λόγο η δασκάλα για να μιλήσουν, δεν είναι φυσιολογικό να μην μπορούν να μιλήσουν με τους φίλους τους, δεν είναι φυσιολογικό να μην μπορούν να κάνουν μαζί ταυτόχρονα εργασίες με τα φιλαράκια τους, δεν είναι φυσιολογικό να κάνουμε αποκριάτικο πάρτι ή γενέθλια μέσα από μια οθόνη.
Όμως, από την άλλη τίποτα απ’ ότι ζούμε δεν είναι φυσιολογικό.
Γι’αυτό, όσο κι αν μας λυπούν αυτά που ζούμε, όσο κι αν έχουμε γίνει οι δάσκαλοι των παιδιών μας λόγω της τηλεκπαίδευσης, θα πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή και θετικότητα μέχρι να μπορέσουμε να επανέλθουμε στην κανονικότητά μας όπου θα μπορέσουν τα παιδιά μας να είναι και πάλι παιδιά!
πηγή:@dorinapappa
