Πως μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως δεν είναι πίτσα και δεν μπορούν να έχουν πάντα τους γύρω τους ικανοποιημένους και χαρούμενους αλλά πως αντιθέτως είναι ατελής και δε χρειάζεται κιόλας να είναι τέλεια;
Να μάθουν να λένε την αλήθεια τους ή τη γνώμη τους ακόμα και εάν δυσαρεστήσουν τους άλλους (debbie downer);
Να μην προσπαθούν υπέρ του δέοντος για τους άλλους θυσιάζοντας τα θέλω και τις ανάγκες τους χωρίς καν οι άλλοι να τους το ζητάνε;
Η χαρά τους να μην εξαρτάται από τη χαρά των άλλων;
Να μη λένε ναι για να νιώθουν σημαντικοί;
Να μάθουμε δηλαδή στα παιδιά μας να μην έχουν τη συμπεριφορά των people pleaser…
Ποιες είναι, όμως, οι ενδείξεις αυτής της συμπεριφοράς;
- Τα παιδιά αυτά δεν έχουν καμία προτίμηση και λένε ναι ακόμα και σε πράγματα που δε θέλουν να κάνουν κάτι που είναι εις βάρος των δικών τους καθηκόντων και του δικού τους free time.
- Αποφεύγουν τις συγκρούσεις βασιζόμενα στο ότι οι άλλοι μπορούν να σκεφτούν αρνητικά.
- Νιώθουν υπεύθυνα για τα συναισθήματα των άλλων κάτι ,όμως, που δεν είναι στη ζώνη ελέγχου τους.
- “Σπάνε” τις αξίες τους για την αρέσκεια των άλλων.
Η αλλαγή όμως έρχεται σιγά-σιγά μέσα από την επίγνωση και του growth mindset μιας εσωτερικής ταυτότητας που δε θα στηρίζεται στην ικανοποίηση των άλλων αλλά θα αξιοποιεί την αναβλητικότητα και θα επανέρχεται λέγοντας επιλεκτικά ναι και με τους δικούς της όρους, καθώς θα έχει κατανοήσει πως λέγοντας συνέχεια ναι στερεί το χρόνο από την κατάκτηση των δικών της στόχων και ονείρων.
Τα παιδιά μας πρέπει να ξεφύγουν από την παγίδα της τελειότητας και να “χτίσουν” την προσωπικότητάς τους βάσει των ατελειών τους που τελικά τα κάνει να διαφέρουν.
πηγή:@dimdavioti
