Αυτό που με φοβίζει πιο πολύ ως μητέρα είναι η ανοχή της μετριότητας και ο συμβιβασμός των παιδιών μου μαζί της.
Μάχομαι όσο μπορώ να μεταφέρω στις κόρες μου να μη συμβιβαστούν μαζί της, τη συνηθίσουν και βολευτούν και πάψουν να έχουν θετική εικόνα και πίστη στις ικανότητές τους.
Η μετριότητα μπορεί να μας ενοχλεί αλλά όχι τόσο για να μας προτρέψει να αποφασίσουμε να αλλάξουμε μια κατάσταση ή να επαναπροσδιορίσουμε τα πράγματα και να σκεφτούμε κάποιες λύσεις. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ακόμα πιο άσχημο και από την πλήρη αποτυχία, καθώς μια αποτυχία μας ωθεί να πάρουμε πρωτοβουλίες, να βρούμε λύσεις, κάτι που δεν ισχύει με τη μετριότητα.
Η τάση αποδοχής της μετριότητας από τα παιδιά μας, οδηγεί στην έλλειψη αυτοεκτίμησης και πίστης της εσωτερικής τους δύναμης και στη μη συνεχή εξάσκηση και βελτίωση των ταλέντων τους.
Τα παιδιά μας, πρέπει να μπορούν να αναλάβουν δράση και να απελευθερώνουν όλα τα μπλοκαρίσματα που τους στερούν τα θέλω και τις επιθυμίες τους.
Η ιδέα που θα έχουν για τον εαυτό τους θα κυριαρχήσει και στη συνολική τους ζωή, στις προσδοκίες και στις αποφάσεις τους αλλά αυτή η ιδέα δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να βασίζεται σε μια αρνητική γενίκευση ή σε συμπτώσεις/συγκυρίες που πιθανότατα αποτέλεσαν τροχοπέδη και οδήγησαν σε μια λανθασμένη πεποίθηση που τα εξυπηρετεί ως δικαιολογία προκειμένου να αποφύγουν τη δραστηριοποίησή τους.
Πολύ σημαντικό, επίσης είναι, να μάθουν, πως ότι πιστεύουν για τον εαυτός τους αυτό εκπέμπουν στους άλλους.
Όλα τα παραπάνω φέρνουν και τα αντίστοιχα αποτέλεσμα στις ζωές τους.
πηγή:σκέψεις μετά από την ανάγνωση του βιβλίου Καν’ντο να συμβεί ΤΩΡΑ!Β.Χατζηβασιλείου -Χ.Παπαδόπουλος
