Ήξερες ότι…
Το άγχος και η εκδήλωση του, είναι απο τις συχνότερες διαταραχές της παιδικής και εφηβικής ηλικίας και απαντάται στο 7.3% του πληθυσμού;
Όσον αφορά στο φύλο, τα κορίτσια είναι δύο φορές πιο πιθανό να βιώσουν κάποια αγχώδη διαταραχή.
Συνήθη συμπτώματα είναι σωματικά ενοχλήματα, όπως το γαστρεντερικό, ναυτία, έμετοι, δύσπνοια, συχνοουρία, ζάλη, αίσθημα αστάθειας, λιποθυμικές τάσεις, εφιδρώσεις, δυσκολίες συγκέντρωσης, διαταραχές ύπνου, αυπνίες, εφιάλτες και κοινωνική απομόνωση.
Ειδικές φοβίες, είναι ένας έντονος και επίμονος φόβος, που είναι υπερβολικός ή αδικαιολόγητος και που προκαλείται με την παρουσία ή την αναμονή ενός συγκεκριμένου αντικειμένου ή μίας κατάστασης
Διαφοροποιούνται ως προς την ηλικία, για παράδειγμα στην ηλικία:
- των 7 ετών, ξεκινά η φοβία για τα ζώα,
- στην ηλικία των 9 ξεκινά η φοβία για το αίμα
- στην ηλικία των 12 η φοβία για τον οδοντίατρο
- στην εφηβεία, η φοβία των κλειστων χώρων και κοινωνικές φοβίες
Παράγοντες που ξεκινούν από την οικογένεια του παιδιού…
Οι γονείς των ανασφαλών παιδιών μερικές φορές χαρακτηρίζονται απο έλλειψη ευαισθησίας και αναταπόκρισης στις ανάγκες τους. Οπότε δημιουργείται ένας ανασφαλής δεσμός μεταξύ γονέα παιδιού και σα συνέπεια αυτού να δημιουργείται μία εικόνα του παιδιού για τον κόσμο ως αναξιόπιστο, απρόβλεπτο και μία άποψη του εαυτού του ότι είναι ανίσχυσο να αντιμετωπίσει τις προκλησεις.
Υπάρχουν, επίσης ενδείξεις ότι η υπερπροστατευτικότητα από την πλευρά των γονέων συνεισφέρει και ενισχύει τη συντήρηση του άγχους του παιδιού μέσω αποφυγής των αγχογώνων καταστάσεων. Για παράδειγμα, μπορεί μια μητέρα να μην επιτρέψει στο παιδί της να πάει σε διαγωνισμό, αν αυτό το αγχώνει, κάτι που οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο, χαμηλής αυτοεκτίμησης, αύξησης του άγχους και περαιτέρω αποφυγής.
Τέλος, μπορεί οι γονείς να ενισχύσουν την ένταση αλλά και τη διατήρηση του άγχους του παιδιού τους με την μή επαρκή συναισθηματική υποστήριξη.
Μπορείτε να μειώσετε τις ανησυχίες του παιδιού, βοηθώντας το να μάθει να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις με ψυχραιμία. Αφού συζητήσετε με το παιδί για το πρόβλημά του, μπορείτε να το ενθαρρύνετε να βρει διάφορες λύσεις και έπειτα να αποφασίσετε από κοινού ποια είναι η καλύτερη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αντισταθείτε στην επιθυμία να επιδιορθώσετε ένα πρόβλημα για το παιδί σας, αντ ‘αυτού δώστε του λίγο χρόνο για να σκεφτεί από μόνο του πιθανές λύσεις.
Αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο, τα παιδιά μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν μόνοι τους ένα πρόβλημα.
πηγή:paidiatros.com
