Πιστεύω πως όσο ψάχνει και ασχολείται ένας γονέας με το εκπαιδευτικό σύστημα και το σχολείο που έχει επιλέξει να φοιτούν τα παιδιά του, ανακαλύπτει προβλήματα ή καταστάσεις που δε του αρέσουν, παράλληλα, όμως, βρίσκει και τις απαντήσεις που άλλοτε τις αποδέχεται και άλλοτε όχι.
Σε κάθε περίπτωση ο ρόλοι χρειάζεται να ξεκαθαριστούν και να κατανοηθούν.
Ο ρόλος υποστήριξης της οικογένειας είναι να καλύπτει συναισθηματικά τα παιδιά της, ενώ ο ρόλος του συστήματος του σχολείου είναι να τους δημιουργεί εξωγενείς απαιτήσεις, οι οποίες με τον καιρό θα γίνουν ενδογενείς και θα τις υιοθετήσουν για τον εαυτό τους.
Με το να δημιουργούνται μαθησιακές απαιτήσεις από την οικογένεια, ο ρόλος των δύο συστημάτων υποστήριξης, οικογένειας και σχολείου, μπερδεύεται και τα παιδιά συγχέουν στο μυαλό τους την ικανότητά τους να πετυχαίνουν με την αποδοχή που θα πάρουν από τους γονείς τους.
Σαν αποτέλεσμα πιστεύουν ότι θα έχουν την αποδοχή από τους γονείς τους υπό
την προϋπόθεση ότι θα πετυχαίνουν και δε θα τους απογοητεύουν με τις σχολικές τους επιδόσεις.
Αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο βάρος στους ώμους των παιδιών, δημιουργεί άγχος και φόβο αποτυχίας.
Παρόλο που αυτή η συναισθηματική προβολή των γονέων φαίνεται βραχυπρόθεσμα να τα κινητοποιεί και να τα κάνει να προσπαθούν περισσότερο, όσο ανεβαίνει ο βαθμός δυσκολίας των γνωστικών αντικειμένων και των δραστηριοτήτων, η κινητοποίηση θα μεταστρέφεται σε υπεκφυγή, παραίτηση ή αγχώδη διαταραχή, αφού
τα παιδιά θα αδυνατούν να διατηρήσουν την εικόνα υψηλής επίτευξης που θεωρούν ότι είναι προϋπόθεση για να πάρουν συναισθηματική κάλυψη και αποδοχή από τους γονείς τους.
Οι γονείς χρειάζεται να αποδεκτούν πως οι γνωστικές απαιτήσεις δε θα πρέπει να συγχέονται με την αποδοχή και θα πρέπει να δημιουργούνται από παράγοντες εκτός του συστήματος υποστήριξης της οικογένειας.
Είστε έτοιμοι;
πηγή:charismatheia
